Column pedagogisch sportklimaat: 'Coachen jullie niet de verkeerde?'

Coachen jullie niet de verkeerde?

“Op een dag hing er bij onze voetbalvereniging, ineens een bord met huisregels aan de hekken. Een van die regels luidde: gedraag je zoals je je thuis zou gedragen. Ik las die zin en dacht meteen aan achterbuurman R. wiens kinderen ook bij onze club voetbalden.

Als hij de kinderen in december naar school bracht, gooide hij onderweg weleens met strijkers. De buren belden regelmatig de politie als hij zijn vrouw weer eens aan haar haren naar binnen trok en tegen haar schreeuwde. Gedraag je, zoals je jezelf thuis zou gedragen. En dan nog. Als bordjes zouden werken dan:

Reed Niemand te hard.
Ging ik nooit naar de mannen-wc.
Wachtte iedereen tot het rode licht gedoofd was.

Een mens heeft nog nooit respect gekregen voor een ander, omdat er op een bordje RESPECT stond. Was het maar zo simpel.

Langs de lijn en bij de dansvloer

Samen met mijn man heb ik vier kinderen. Drie jongens van 16, 14 en 7 en een dochter van 11. De jongens zitten op voetbal. Onze dochter op moderne dans. Zelfs mijn man zit weer op voetbal. Hij speelt in jongens onder de 50, onder de voorwaarde dat hij mijn erbarmen niet meer krijgt als hij zijn gerepareerde kruisbanden nog een keer afscheurt.

Sporten doen we alle zes met heel veel plezier en inzet. Maar de hoeveelheid doelpunten, onze gemiddelde snelheid, onze plek op het podium boeit ons dan weer minder.

Mijn zoon van 14 was zelfs zo ongeïnteresseerd in het resultaat dat hij pas vorig jaar doorhad dat winst drie punten opleverde, gelijkspel een en verlies 0. Toen hij bij de F-jes zat, liep hij vaak met een pion over zijn hoofd over het veld of met zijn hele team achter een vlinder of zijn kruipende broertje aan. Ik ben zo’n moeder die daar, weliswaar stil en inwendig, langs de lijn voor staat te brullen.

Wij staan staan dus al heel wat jaartjes met veel plezier, veel inzet, maar met weinig verwachtingen, langs de lijn en bij de dansvloer. Tot het Kenniscafé ‘ Op naar een pedagogisch sportklimaat’ had ik eigenlijk geen idee dat er zoveel mensen waren die zich zo intensief bezig hielden met de sfeer op al die plekken waar mijn kinderen sporten.

Een positief pedagogisch sportklimaat. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet. De cijfers beamen dat. Veel kinderen voelen zich niet veilig bij hun sport. Het is een belangrijke reden om af te haken. Om een sportklimaat positiever te krijgen is nog niet zo makkelijk. 44 sportakkoorden, ontelbaar veel dialogen, integrale plannen van aanpak en tal van codes waren blijkbaar nog niet genoeg het voor elkaar te krijgen.

Jeugdsportcoaches, beleidsmakers: jullie doen allemaal zo ontzettend hard jullie best, leggen alles bij jezelf neer, maar ik vraag me nu eigenlijk af: coachen jullie wel de goede mensen?

‘Is het niet tijd voor een lectoraat, dat toewerkt naar een Obsessed Parents-Anger-Management-programma?’

Marieke Dubbelman, columnist

Is het niet tijd voor een Parentscoach? Iemand die de mensen Langs de Lijn coacht in plaats van de kinderen? Is het niet tijd voor een lectoraat, dat toewerkt naar een Obsessed Parents-Anger-Management-programma?

Deze ouders hebben hulp nodig langs de lijn

Want na elf jaar langs de lijn staan, denk ik namelijk, dat als er één groep op de sportvelden is die jullie pedagogische hulp het hardst nodig heeft, dan zijn het bepaalde ouders wel.

• Ouders die tegen zesjarigen staan te brullen dat ze hun oog op de bal moeten houden …en als zo’n kind dan daadwerkelijk zijn oog op de bal legt, raar staan te kijken.
• Ouders die tegen jongetjes, die net drie jaar uit de luiers zijn, schreeuwen, dat ze het breed moeten houden of in een ruit moeten lopen.
• Ouders die het schaamteloos over dat Chineesje hebben of over dat donkere joch dat altijd van die vieze geluiden maakt.
• Ouders die tegen mijn dromerige zoontje, ja hij is altijd net twee tellen te laat, brullen dat ‘ie door moet lopen.
• Ouders die elk jaar van club wisselen, omdat ze vinden dat hun kind hogerop moet.
• Ouders die de scheidsrechter uitfoeteren, zelfs die van hun eigen club.
• Ouders die briesend de dansjuf, die vijf minuten langer doorgaat, bespringen of ze wel weet dat er deze week CITO’s zijn.

Kunnen die niet allemaal eens een coachings-traject met camera-begeleiding krijgen?

Cursus jeugdtrainer KNVB verplichte lectuur?

Mijn man was elf jaar lang trainer van mijn oudste twee zonen. Hij doorliep daarvoor een prachtige jeugdcursus van de KNVB, waarin gelukkig heel veel aandacht was voor pedagogiek. Zaken als: wat snapt een jongetje van zeven eigenlijk wel en wat niet, kwamen uitgebreid aan de orde. Waar is een kind van zeven motorisch en geestelijk eigenlijk toe in staat? Het zou verplichte lectuur moeten zijn voor iedere ouder met een sportend kind.

Behalve een hoop dankbaarheid en complimenten, gelukkig maar, kreeg hij naast de gebruikelijk dwingende aanwijzingen voor de opstelling, ook eens de vraag van een moeder of hij bij de teamindeling ervoor wilde zorgen dat Pietje niet bij Jantje in het team zou komen, want Jantje was het zoontje van de nieuwe vlam van haar ex. Of die keer dat mijn man Klaasje wisselde, omdat hij zag dat Klaasje bijna op barsten stond. Volgens zijn ouders had Klaasje een agressie-regulatiestoornis.

Mijn man hield daar rekening mee. Als hij zag dat Klaasje bijna echt ging ontploffen, haalde hij hem uit het veld en liet hem met bemoedigende woorden even naast zich afkoelen. Maar die wissel, dat was blijkbaar ook weer niet de bedoeling. De vader van Klaasje stormde woedend het veld over, op de trainer mijn man af. Waarom zijn zoon was gewisseld? Of mijn man wel wist dat hij een vreselijke schoolmeester was en zo nog een heleboel geschreeuw en getier. Die vader heeft later wel sorry gezegd. Dat dan weer wel.

Nee, na mijn elf jaren langs de lijn, twijfel ik er niet meer aan wie er op de velden momenteel het hardst een goede coach nodig hebben.”

Deze column is uitgesproken tijdens het Kenniscafé Sport Live! ‘Op naar een pedagogisch sportklimaat’ op 3 februari 2020 in Den Haag.