Mijn leven lang strijd ik tegen overgewicht. Tot mijn verbijstering nam het overgrote deel van mijn ziekenbezoek baklava, bonbons en andere lekkernijen mee. Mijn moeder voorop, vond iedereen dat ik recht had op troosteten. Alleen mijn vader, één hele goede vriendin en mijn twee therapeuten prezen mijn discipline en moedigden mij aan niet te snoepen, Bekijk het bijzondere interview van deze mooie optimist: Funda Mujde in onderstaande video.
Ze was mooi, ijdel en deed thuis grondoefeningen
Ik ben de dochter van een Turkse mama die ons graag voerde. In Turkije onderhield zij – naast een pittig huishouden met 4 kinderen – een citrusboomgaard en een moestuin. Via gezinshereniging kwam zij vier jaar later naar Nederland. We woonden in een flat, kregen televisie, een automatische wasmachine en een elektrische stofzuiger. Met een fulltime baan in een fabriek genoot zij van dit comfort. Ze werd onverwacht zwanger en wéér van een tweeling. Na enige tijd was een fulltime baan met inmiddels 6 kinderen, niet meer te combineren. Ze stopte. Ze was mooi, ijdel en deed thuis grondoefeningen. Ze nam regelmatig de trap naar 7 hoog, wandelde extra maar kwam toch aan.
Mijn vader had een hekel aan dikke Turkse vrouwen en zei: “Kijk naar die Nederlandse vrouwen, zij baren toch ook kinderen? Als zij slank kunnen blijven, kunnen Turkse vrouwen dat toch ook?” Hij had twee boodschappen aan zijn 5 dochters: “Niet trouwen voordat je bent afgestudeerd en niet verslonzen, zodra je trouwt en kinderen krijgt!” Hij is nu 81 jaar, fit en slank en hij let nog steeds op.
Bewegen maakte mij minder depressief
Na bijna een jaar bivakkeren in een revalidatiecentrum woonde ik weer thuis. Hoe blijf je fit, in een rolstoel, als je op drie hoog woont zonder lift? Ik, die voor het ongeluk een racefiets had, jogde, de Dam tot Damloop liep, skiede, zwom, en skeelerde met de kinderen en regelmatig lange wandelingen hield met of zonder gezelschap, zat als een rat in de val. Zelfs van het balkon springen bij brand zou me niet lukken dacht ik. Ik voelde mij zeer verdrietig en soms heel depressief.
Ik deed nog wel wat. Maar 3 uurtjes fysiotherapie per week was niet genoeg om mijn zittend bestaan te compenseren. Ik had zoveel energie en kon het niet kwijt. Lekker eten, wijntje erbij: voor ik het wist was ik weer wat aangekomen. Maar ik wilde ook meer sporten omdat bewegen mij gelukkiger maakte. Het bewegen maakte mij minder depressief. Pil voor pil bouwde ik mijn pijnstillers af. Met mijn aangekoppelde handbike maakte ik lange fietstochten, maar nooit alleen. Mijn man moest mee. Dat was voor hem lastig te combineren met een fulltime baan en de hele huishouding rustte op zijn schouders.
Soms sport en beweeg ik meer dan validen!
Twee jaar later verhuisden wij eindelijk naar een rolstoelgeschikte eengezinswoning in een dorpje onder de rook van Amsterdam. Ik heb nu een handbike met een vast frame. De racefiets onder de handbikes. Soms sport en beweeg ik meer dan validen! Nog steeds moet ik veel ondernemen voordat ik kan sporten, zonder steun is het onmogelijk. Mijn man helpt mij op de fiets. Mijn dochter verleent hand- en spandiensten bij zwemmen. Mijn fysiotherapeut moedigt alles aan wat ik onderneem. Wat doen al die lotgenoten die geen relaties hebben?
Gelukkig kreeg ik vele clinics aangeboden en maakte kennis met alle vormen van aangepast sporten. Paragolven, zeilen, zitskiën, indoor skydiven en ga zo maar door. Dankzij die clinics heb ik erg veel angsten overwonnen. Mijn man ook en hij heeft veel geleerd van lotgenoten en vrijwilligers. In 2014 ben ik van Amsterdam naar Istanbul gefietst. Ik train weer intensief om dit jaar voor de derde keer mee te doen aan de handbikebattle in Oostenrijk. Ik heb pijn en last van kwaaltjes maar ben kerngezond. Kortom: niet bewegen is geen optie. Naast meer pijn en kwaaltjes loop ik ook andere risico’s als ik niet beweeg.
Er ís een sportleven na dwarslaesie maar daar moet ik wel wat voor doen. En dat lukt ook dankzij de steun van geliefden, buddy’s en vrijwilligers.
Meer zien en lezen van Funda Müjde?
Haar theaterprogramma ‘Funda draait door’ is in najaar 2017 nog 14 keer te zien in het hele land. Voor meer informatie check de agenda. Op 22 juni 2017 nam Funda deel aan de Handbikebattle in Oostenrijk. EenVandaag prtretterde haar in het kader van de serie ‘De Optimist’. Eind 2016 verscheen bij Uitgeverij Jurgen Maas het boek ‘Niemand vraagt meer waar ik vandaan kom (sinds ik in een rolstoel zit)’.
De fotografie bij dit artikel is van Dingena Mol.
