Voor wie ons vorige interview met freerunster Paula nog niet heeft gelezen: freerunning houdt in dat je je op een creatieve manier voortbeweegt over allerlei obstakels. Het wordt vaak in één adem genoemd met parkour, maar is niet exact hetzelfde. Bij parkour ligt de nadruk op je op een efficiënte manier verplaatsen. Inmiddels worden de twee sporten vaak tegelijkertijd beoefend, waarbij de sporter zelf kan kiezen waar hij/zij de nadruk op wilt leggen.
Saskia begon in 2011 met freerunning. “Ik was op Scheveningen boulevard aan het spelen en een van de surf instructeurs vertelde me over Jump Freerun in Den Haag. Daar ben ik toen een keer gaan trainen. Ik was meteen verslaafd en ben nooit meer gestopt.”
Parkour: vrouwen worden met enthousiasme ontvangen
Als vrouw ben je in de minderheid bij deze sport. Ervaar je het zelf ook echt als een mannensport? “Ik denk dat het steeds minder als een mannensport wordt gezien. Zeker binnen de sport zelf worden vrouwen niet overduidelijk anders benaderd. We trainen ook niet anders. Ik zou wel zeggen dat vrouwen vaak met extra enthousiasme worden ontvangen. Misschien omdat de mannen de deelname van vrouwen willen aanmoedigen. Wat het meeste uitmaakt in deze sport is je passie en houding. Het geeft niet welk niveau je hebt, hoe goed je bent, wat je wel en niet kan. Ook als je een uur op een sprong oefent die voor de meesten makkelijk haalbaar is, kan je rekenen op aanmoediging van de anderen en respect wanneer het lukt. Ook wanneer je een heel originele of creatieve beweging verzint, gaan mensen los! Het gaat vooral om je aanpak, of je een man of vrouw bent maakt hierbij niet uit.”
Freerunning lijkt me een sport waarbij je leert met letterlijk vallen en opstaan. Is dat nooit ongemakkelijk? “Ik kom uit de turnwereld, waar alles draait om de perfecte uitvoering van bewegingen en gehele oefeningen. Het was dus even wennen dat het daar bij freerunnen juist niet om draait. Hier draait het om jezelf uitdagen, om plezier maken en creativiteit. Hier hoort vallen en opstaan nou eenmaal bij. Daar komt ook bij dat je jezelf creatief moet durven uitdrukken in het bijzijn van anderen. Dat vond ik wel even wennen na alle strak gechoreografeerde turn oefeningen. Toen ik begon met freerunnen en even niks meer kon verzinnen voor een run [een afgelegd traject, een oefenroute, red.], voelde dat ook als een soort van vallen en opstaan. Maar over het algemeen, moet ik er juist heel erg om lachen als ik omval. Je leert bij freerunning toch om jezelf goed op te vangen, dus dan blijft alleen nog maar het komische eraan over!”
Parkour leert je dus wel om niet te veel stil te staan bij wat andere mensen zouden kunnen denken. Heeft de sport je nog meer geleerd, of wellicht veranderd? “Ik ben zeker een stuk minder geremd dan ik vroeger was. Ik ben minder kritisch op mezelf. Vroeger was ik erg perfectionistisch en vond het heel erg frustrerend als dingen niet volgens plan verliepen. Nu kan ik dat beter van me af zetten en het accepteren zoals het is. Hierin ben ik zeker beïnvloed door zowel de freerunners om mij heen als door de sport zelf. Ik denk dat freerunners vaak worden neergezet als vandalen of hangjongeren, maar ik ben eerlijk gezegd nog nooit zo’n filosofische, empathische en bewuste community tegen gekomen.”
Vrouwen motiveren en verder helpen
Motiveren al die mannen jou ook, of zoek je toch naar vrouwelijke freerunners die voor jou een voorbeeldfunctie hebben om je door te laten inspireren? “Tot voor kort waren er te weinig vrouwelijke voorbeelden. Recentelijk zijn er meer vrouwen in de sport, en ik heb dat tot mijn verbazing ook erg positief ervaren; ik had niet het gevoel dat het per se nodig was. Maar sinds ik Paula en Bo heb leren kennen, train ik geregeld met vrouwen die me uitdagen. Natuurlijk waren er mannen die uitdaging gaven, maar qua pure kracht scheelde het soms te veel, terwijl met vrouwen heb je sneller het gevoel ‘als zij het kan, moet ik het ook kunnen’.
Dat er voorheen zo weinig vrouwen waren in de sport, zorgde er denk ik zeker voor dat wat onzekerdere meisjes en vrouwen de sport niet durfden te proberen. Ik heb samen met Bo nu twee meisjes uren opgezet bij Jump Freerun en we merkten meteen dat veel meisjes hier meer op hun gemak voelen en hier zelfverzekerder worden.”
Meiden (vanaf 7 jaar) die de sport willen proberen, maar een zaal vol mannen wat vinden afschrikken, kunnen nu dus elke maandagavond van 17.30 tot 19.00 uur (7 – 15 jaar) of 19.00 tot 21.30 uur (15+ jaar) uur bij jullie terecht. Wat zou je verder zeggen tegen meisjes en vrouwen die nieuwsgierig zijn naar parkour? “Gewoon doen. Iedereen daar begon ook als een klunzig kind, een klunzige puber of volwassene. Niemand kijkt ervan op dat je niet meteen een back flip of een sprong van drie meter kan. Sterker nog: ook ik struikel nog regelmatig over mijn eigen voeten. Als er een plek is waar het totaal acceptabel is om languit te vallen, is het bij een freerun groep!”
