Skiën is in Pakistan een zeer kleine sport. Ondanks de indrukwekkende bergen moeten de Pakistanen het doen met twee kilometer piste. Dus als het lukt om als Pakistaanse skiër naar de Olympische Spelen te gaan, moet je wel heel veel wilskracht hebben.
Als wintersportfanaten leek het ons fantastisch om de imposante bergen van Pakistan te trotseren. Drie grote gebergtes komen er samen, wat maakt dat het land werelds hoogste dichtheid hoge bergtoppen heeft. Uitermate geschikt voor bergsporten, zou je denken, maar skiën zit niet in de Pakistaanse cultuur. Het bergdorpje Naltar is daarmee een uitzondering. De bewoners groeien op met sneeuw, bergen en skiën. Het dorp ligt namelijk aan de voet van het oudste skigebiedje van Pakistan. De Pakistaanse luchtmacht beheert het gebied dat een piste en een lift telt. De Olympische skiërs die er trainen komen allemaal uit Naltar en werken voor het Pakistaanse leger.
Toen wij aankwamen waren ze net de eerste verkenningsafdaling van het seizoen aan het maken. De piste was nog niet eens geprepareerd. De skilift, die op diesel werkt want elektriciteit is er nauwelijks, stond al uit. Maar zoals hoort bij de Pakistaanse gastvrijheid werd de lift voor ons weer aangezet.
Lees ook de andere artikelen van dit drieluik over sport in Pakistan:
Onderaan ontmoette we onze bijzondere gids: Muhammed Abbas. Hij is de eerste Pakistaanse winter Olympiër en kwam in Vancouver (2010) uit op de reuzenslalom. Muhammed kreeg op zijn 5de verjaardag zijn eerste houten ski’s die zijn vader zelf maakte. De jonge Muhammed had plezier in het skiën en was dagelijks op de berg te vinden. Niet lang daarna ontdekte het Pakistaanse leger hem als talent. Hij mocht meetrainen en zijn Olympische droom was geboren.
Pakistaanse held
Muhammed Abbas is een Pakistaanse held maar daar merkten we weinig van. Het leek of hij degene was die zich vereerd voelde in plaats van wij. Met volledige aandacht leidde hij ons de ruige piste af. Hier en daar kregen wij zelfs een compliment. Na afloop nodigde hij ons uit om bij hem thuis te lunchen.
Hij woont in een bescheiden boerderij in het dorp. Tijdens het wachten op de lunch in de kleine woon- en slaapkamer, kwamen de verhalen. Vol trots liet hij foto’s zien van de verschillende wedstrijden. Bevlogen vertelde hij de bijbehorende ervaringen. Zijn carrière heeft Muhammed op veel plekken in de wereld gebracht. Dat is bijzonder. Sinds 9/11 is het voor Pakistanen heel lastig visa te krijgen voor andere landen. Door zijn sport gingen deuren open die voor veel Pakistanen gesloten blijven.
Toch kende Muhammed niet alleen voorspoed. Zo had hij te weinig financiering om zich echt goed voor te bereiden op de Olympische Spelen. Zijn thuisbasis in Naltar is een piste van 500 meter met een klein hoogteverschil. Dit is niet genoeg voor een Olympisch waardige training. In twee jaar tijd heeft hij maar acht weken kunnen oefenen op de moeilijkste pistes in Oostenrijk. Terwijl zijn eigen land wel een piste van Olympische kwaliteit heeft gehad. Dat skigebied is verwoest door de Taliban omdat wintersport ‘niet moslim waardig zou zijn’*. Als overtuigd moslim en Olympisch skiër denkt Muhammed daar anders over.
Maar eigenlijk hoorden we Muhammed niet over de tegenslagen. Hij vertelde als echte topsporter vooral over de kansen die hij wel kreeg en de ervaringen die hij wel heeft opgedaan. Plezier in het skiën is zijn grootste drijfveer geweest en is dat nog steeds. Zijn eindpositie op de Olympische Spelen bleek dan ook niet belangrijk. Hij is tevreden met het resultaat en dat is genoeg. “Meedoen” is soms echt belangrijker dan “winnen”.
Sportplezier brandstof voor wilskracht
Ons bezoek aan Naltar bracht ons meer dan een middagje skiën. Mohammed Abbas liet ons zien hoe ver je kan komen met wilskracht. Voor hem is sportplezier de brandstof voor die wilskracht. Dat plezier brengt hij nu over op de volgende generatie Pakistaanse skiërs, onder wie zijn eigen talentvolle zusje. Misschien kunnen we over drie jaar in Peking wel juichen voor de eerste vrouwelijke Pakistaanse winter Olympiër. Inshallah.
*Malam Jabba: een skigebied in de Swat Valley wat tot 2008 in handen was van de Taliban. Inmiddels is het weer opgebouwd en open voor publiek. Momenteel is het het grootste en populairste skigebied van Pakistan waar ook internationale wedstrijden worden gehouden.
Foto’s: Erik van Bemmel
