Trainingsbelasting en blessurerisico

In de topsport is het uiteraard belangrijk om blessures te voorkomen. Met het oog hierop monitoren veel trainers de trainingsbelasting van hun sporters. Een groep Amerikaanse onderzoekers onderzocht welke maat voor trainingsbelasting het blessurerisico het beste weerspiegelt. Hiertoe deden zij een literatuurstudie waarbij ze de resultaten van 57 studies onder de loep namen.

Het meten van de trainingsbelasting

De onderzoekers bevestigden resultaten uit eerder onderzoek dat de trainingsbelasting een goede maat is voor het blessurerisico van een sporter. Vooral de interne trainingsbelasting, gemeten aan de hand van de session Rate of Perceived Exertion (sRPE), en de relatieve belasting, gemeten met de acute:chronic workload ratio (AC-ratio), blijken goede indicatoren te zijn voor het blessurerisico van een sporter.

De sRPE is een maat voor de ervaren vermoeidheid van een sporter en neemt ook de duur van de inspanning mee. De AC-ratio geeft weer hoe de trainingsbelasting van bijvoorbeeld de huidige week zich verhoudt tot de belasting van de afgelopen vier weken. Ook andere verhoudingen dan de originele één tot vier weken ratio blijken een goede schatting te geven van het blessurerisico van een sporter.

De externe trainingsbelasting, bijvoorbeeld de afgelegde afstand, gaf ook een goede indicatie van het blessurerisico, maar dit gold niet voor alle manieren waarop de externe trainingsbelasting bepaald kan worden. Wanneer een trainer alleen kijkt naar de trainingsfrequentie, dan krijgt hij geen goed beeld van het blessurerisico van een sporter. Hetzelfde lijkt te gelden als er enkel en alleen naar de duur van een training gekeken wordt, en bijvoorbeeld niet in combinatie met de intensiteit.

Individuele verschillen

In hoeverre een bepaalde trainingsbelasting een verhoogd risico op blessures geeft, verschilt erg tussen verschillende sporters. Een individueel trainingsschema kan dan ook het beste gemaakt worden in overleg met een Strength & Conditioning coach.